In Nederland, het land van tulpen, molens en strak geregisseerde landbouw, hebben we een verborgen probleem. Terwijl we ons verlekkerd vergapen aan perfect rechte rijen aardappelen en sappige tomaten, blazen we vrolijk CO2 de lucht in alsof het confetti op Koningsdag is. Wie had gedacht dat beregening, dat lieflijke sproeien van water over onze velden, eigenlijk een CO2-bom in vermomming is?
De Onschuldige Dader
Laten we eerlijk zijn, de gemiddelde Nederlander denkt bij ‘beregening’ waarschijnlijk aan een romantisch tafereel: water dat als dauwdruppels zachtjes neerdaalt op een smaragdgroene oase van landbouwgewassen. Helaas is de werkelijkheid een stuk minder poëtisch. Met 1,8 miljoen hectare landbouwgrond, waarvan 40% mechanisch beregend wordt, hebben we het over 720.000 hectare die gulzig water opslurpen alsof het goud is.
Dieselmonsters in het Veld
Achter deze idyllische scène staat echter een leger diesel-aangedreven beregeningsinstallaties. Deze metalen monsters, die onze gewassen van hun dagelijkse dosis H2O voorzien, stoten elke 24 uur bijna 193 kg CO2 uit. Tel dat op bij de 7.200 installaties die Nederland rijk is, en we komen uit op een duizelingwekkende 1.389.312 kg CO2 per dag.
Voor perspectief: dat is alsof we met z’n allen 13.893.120 kilometer rijden – oftewel de aarde meer dan 345 keer omcirkelen in een dag. Geen wonder dat Moeder Aarde soms wat kortademig lijkt.
Innovatie of Catastrofe?
Deze verborgen uitstoot werpt een schril licht op de duurzaamheid van onze landbouwpraktijken. Ja, we willen allemaal efficiëntie en overvloedige oogsten, maar tegen welke prijs? Het is tijd om innovatie serieus te nemen. Zouden we niet kunnen investeren in zonne-energiegedreven beregeningsinstallaties, of in slimme irrigatiesystemen die watergebruik optimaliseren en verspilling minimaliseren?
Samen naar een Groene Toekomst
Laten we eerlijk zijn, niemand wil dat zijn boerenkool met een side dish van CO2 wordt geserveerd. Terwijl we streven naar meer efficiëntie en productiviteit, moeten we ook onze verborgen milieukosten erkennen en aanpakken. Alleen door samen te werken aan duurzamere oplossingen kunnen we een balans vinden tussen voedselproductie en milieubewustzijn.
Zoals Judith van den Berg, Ontwikkelaar Voedzaam, Mooi en Natuurlijk Drenthe, ons eraan herinnert: “Wij hebben ons echter nog nooit gerealiseerd dat ook de CO2-uitstoot bij beregening een probleem is. En dit geldt natuurlijk ook wanneer er beregend wordt met oppervlaktewater.”
Ook Brenda Poppenk van Milieudefensie deelt deze zorgen: “Het is cruciaal dat we ons bewust worden van de milieukosten van onze landbouwpraktijken. Alleen door te investeren in duurzamere oplossingen kunnen we de ecologische voetafdruk van onze voedselproductie verkleinen.”
Tijd om wakker te worden, Nederland. De toekomst van onze landbouw hangt ervan af.
4o
