Inwoners van Nieuw-Weerdinge en Roswinkel kunnen binnenkort een beroep doen op miljoenen uit het gebiedsfonds Pottendijk, zo stelt Rob Rietveld. Hij is betrokken bij de oprichting van de stichting die dit fonds zal beheren en zal plaatsnemen in de Raad van Toezicht. Maar in hoeverre biedt dit fonds daadwerkelijk een oplossing voor de problemen waar deze gemeenschappen mee te maken hebben?
Het fonds, gevuld met ruim 4 miljoen euro verspreid over de komende zestien jaar, is bedoeld voor leefbaarheidsprojecten binnen een straal van 3,5 kilometer rondom het energiepark Pottendijk. Sinds vorig jaar draaien daar 14 windmolens en liggen er 90.000 zonnepanelen. Het geld komt van Shell, de gemeente Emmen en de provincie Drenthe.
Verdoezelen van werkelijke problemen
Het idee om met deze fondsen een ijsbaan op te knappen, nieuwe verlichting bij het sportveld te plaatsen of nieuw materiaal voor de voedselbank aan te schaffen, lijkt op het eerste gezicht aantrekkelijk. Het zijn echter slechts pleisters op de wonden die de grote energieprojecten hebben geslagen. Terwijl de miljoenenprojecten van Shell en andere grote spelers blijven draaien, worden de bewoners afgescheept met relatief kleine verbeteringen die de structurele problemen niet aanpakken.
Verduurzaming als afleiding
Van de 4 miljoen euro is bijna 1 miljoen gereserveerd voor verduurzamingsprojecten zoals zonnepanelen en isolatie. Hoewel dit een nobel streven is, roept het de vraag op waarom de omwonenden, die al overlast ondervinden van het energiepark, zelf de verantwoordelijkheid moeten dragen voor deze verduurzamingsmaatregelen. Het lijkt een afleidingstactiek om de bewoners zoet te houden terwijl de grootschalige energieprojecten, die voor de meeste overlast zorgen, onverminderd doorgaan.
Beperkte invloed en geografische uitsluiting
Rietveld stelt dat de grens van 3,5 kilometer is getrokken om de omwonenden te helpen die de meeste overlast ervaren. Maar wat gebeurt er met de inwoners die net buiten deze grens vallen? Het argument dat ook zij kunnen profiteren van bijvoorbeeld een opgeknapte ijsbaan, klinkt hol. Zij krijgen geen directe compensatie voor de overlast die zij ondervinden. Deze geografische uitsluiting zorgt voor een verdeelde gemeenschap waar sommige inwoners zich onterecht buitengesloten voelen.
Goedmakerij of echte oplossing?
Het is duidelijk dat de financiële bijdragen van Shell, de gemeente Emmen en de provincie Drenthe meer zijn dan simpelweg goedmakerij voor de aanwezigheid van het energiepark. Toch rijst de vraag of deze middelen daadwerkelijk bijdragen aan de duurzame ontwikkeling en leefbaarheid van de getroffen gemeenschappen. De projecten die worden gefinancierd, hoe nobel ook, lijken meer op een poging om de kritische stemmen het zwijgen op te leggen dan op een daadwerkelijke investering in de toekomst van Nieuw-Weerdinge en Roswinkel.
Conclusie
Het gebiedsfonds Pottendijk lijkt op het eerste gezicht een welkome bron van financiering voor lokale projecten. Echter, bij nadere beschouwing blijkt het een middel te zijn om de inwoners zoet te houden en de werkelijke problemen te verdoezelen. De beperkte geografische reikwijdte, het afschuiven van verantwoordelijkheid voor verduurzaming en het ontbreken van structurele oplossingen maken duidelijk dat deze miljoenen geen echte verandering teweeg zullen brengen. Het is tijd voor een kritische blik op hoe we onze gemeenschappen ondersteunen en wat werkelijk nodig is om hun leefbaarheid duurzaam te verbeteren.
