Vandaag in de Tweede Kamer was het weer raak: Geert Wilders (PVV) en Frans Timmermans (PvdA-GroenLinks) gingen elkaar te lijf. Niet letterlijk natuurlijk, maar verbaal was het een bloedbad. De twee kemphanen werden het opnieuw niet eens over een onderwerp dat inmiddels bijna een nationaal ritueel is geworden: racisme, of zoals Wilders het liever noemt, “het R-woord.”
Geert Wilders boos om ‘racisme’-frame Het debat werd op scherp gezet door de omvolkingstheorie, ooit met veel enthousiasme gepromoot door Marjolein Faber, nu minister van Asiel en Migratie. Toen haar woorden werden vergeleken met het Nazisme, nam Faber die uiteindelijk terug. Een zeldzaam moment van zelfreflectie? Of gewoon schadebeperking? Wilders, echter, blijft onvermoeibaar zijn partij verdedigen. “De PVV maakt zich druk om asiel, migratie en demografie,” zei hij. “Loop door de grote steden en u ziet waar we het over hebben.” Want inderdaad, als je maar hard genoeg roept, ziet iedereen het vanzelf toch?
Frans Timmermans somt uitlatingen PVV op Timmermans, die geen gelegenheid onbenut laat om een statement te maken, had een hele lijst bij de hand. Van “hordes parasiterende gelukszoekers” tot “asielzoekers brengen exotische ziektes mee.” Alsof hij een greatest hits-album van de PVV had samengesteld. En dan de klapper: “Het beleid van open grenzen leidt tot verdunning van onze joods-christelijke en humanistische beschaving.” Met als toetje: “We moeten niet de Nederlandse bevolking inwisselen voor een islamitische bevolking.” Timmermans stond daar als een moderne Don Quichot, vechtend tegen de windmolens van PVV-uitspraken, en riep: “Ik vind dit racisme en dat zal ik blijven onderstrepen.”
Een beschamende situatie Dus hier staan we dan, in een situatie die eigenlijk voor iedereen beschamend is. Wilders, meester in het verplaatsen van de aandacht, blijft hameren op demografie en migratie. Timmermans, vastberaden om racisme te bestrijden, blijft de PVV van racisme beschuldigen. Wat ons rest, is een politiek schouwspel dat bijna aandoet als een slechte soap. Misschien is het geen kwestie van acisme of racisme, maar eerder van een diepgeworteld onvermogen om elkaar echt te begrijpen. Of misschien is het gewoon politiek theater, en zijn wij het publiek dat altijd weer terugkomt voor een nieuwe aflevering.
Het ware drama Wat hier echt beschamend is, is niet de inhoud van de discussie, maar het feit dat we er keer op keer in verzeild raken. De voortdurende impasse tussen Wilders en Timmermans is een symptoom van een politiek systeem dat vastzit in een loop van beschuldigingen en verdedigingen. Terwijl de echte vragen, zoals hoe we als samenleving omgaan met diversiteit en integratie, onbeantwoord blijven, blijven we gevangen in dit eindeloze, zinloze debat.
